Literatuur
- Heuvel, Marijke van den, Fabrieken! Industrieel erfgoed in de gemeente Utrecht. Utrecht (Matrijs), 2010 [160 blz. ISBN 978.90.5345.401.5]. Hierin: blz. 75-76 ("Meelfabriek De Korenschoof").
- Hulzen, A. van, Utrecht op oude foto's, deel 2. Van de Weerd naar Tolsteeg. Den Haag, 1978cop. [248 blz. ISBN 90.233.0392.X]. Hierin: blz. 34-35 ("De Korenschoof door brand verwoest (4 april 1885)"), 36-37 ("De Korenschoof")
- Krijnen, Jetty & Paul Krijnen, "Akwrightwaterrad", in de rubriek 'Uit de atlas van A. Grolman'. In: Ons Utrecht (huis-aan-huisblad), 02-03-2011, blz. UOE.1421.23 (betreft de geschiedenis van de Korenschoof, met foto waarop het in 1906 gesloopte waterrad te zien is, met een doorsnede van 10 m. De fabriek was in 1780 gesticht als katoenfabriek, net als Zijdebalen. Vanaf 1816 nevenactiviteiten, waaronder steeds meer het malen van graan. De meelfabriek sloot in 1970)
- Registervermelding MOU: "Korenschoof, De, meelfabriek.", in: Maandblad Oud-Utrecht, 1958, blz. 82.
- Perks, W.A.G., Zes eeuwen molens in Utrecht. Utrecht-Antwerpen, 1974. [293 blz. ISBN 90.274.8262.4]. Hierin "Het grote rad": blz. 237-246 (In 1779 beginnen Abraham Welsingh en Adriaan Swartendijk, een fabriek voor zijden en half-zijden stoffen nabij Zijdebalen, waardoor dat bedrijf vreesde minder water te krijgen. De nieuwe spinnerij was een groot gebouw van vier bouwlagen met onderin een molenhuis, waarin het grote rad: bijna 10 meter doorsnede, met 24 schoepen. In 1812 werd de watermolen ook geschikt gemaakt voor het malen van graan. Soms werd er ook cement gemalen door Casius. In 1824 kwam er een windmolen bij. "In 1834 ontving het gemeentebestuur een mededeling, dat er een nieuwe Engelse vinding op hun windkorenmolen was geplaatst. Dit betrof een zelfkruier". De houtzaagmolen werd later met de bijbehorende houthandel verkocht aan Petrus Marinus en Jan Jongeneel. "Na de afschaffing van de accijns op het gemaal werd dadelijk een begin gemaakt met de inrichting van een meelfabriek. Dit bedrijf werd in 1856 verkocht aan de Maatschappij de Korenschoof. [...] In 1885 brandde de meelfabriek af, waarna herbouw plaatshad. Het grote rad heeft nog lang bestaan, het werd in het begin van onze eeuw, in 1906, definitief buiten werking gesteld en in 1937 afgebroken". In 1874 werd de houtzaagmolen, 'de Reus', toegewezen aan Petrus Marinus. "Het was een bovenkruier met drie zaagsleden. In 1879 werd de windmolen buiten werking gesteld en veranderd in een stoomzagerij. Deze ging ook verloren bij de brand van 1885).
- Santen, Bettina van, "De familie Staffhorst, van vele markten thuis". In: Oud-Utrecht (tijdschrift voor geschiedenis van stad en provincie Utrecht) [ISSN 1380.7137], [jrg 85], [12-] 2012, blz. 172-177 (Matthias Staffhorst kwam in 1750 uit Dissen (D) naar Amsterdam. Zijn kleinzoon Adrianus Johan Gotlieb Staffhorst verhuisde naar Utrecht, waar hij op den duur een aantal café's bezat. Zijn zoon Johan Franciscus Coenraad opende in 1861 een slijterij in Oudegracht 47 [ten onrechte hier als Oudegracht 140 aangeduid, dat is het Weerdzijde-nummer - jp1212]. Deze werd ook na zijn dood voortgezet werd, onder meer als wijnhandel, ook op andere adressen. Naast deze branche kwam vanaf 1937 een tak 'van de muziek' in de famlie: Harry Staffhorst vestgde een muziekwinkel in Drieharingstraat 5, later uitgebreid met Drieharingstraat 7 en Drieharingstraat 9 (1963: de 'speciaalzaak' met naast grammofoonplaten ook apparatuur) en een deel van Vredenburg 3. Daarna volgden nieuwe vestigingen, binnen en buiten Utrecht. In de Rozenstraat werden muziekinstrumenten verkocht, later met het magazijn in 'de Korenschoof' (Kaatstraat) en dankzij compensatie voor de sloop van deze laatste, verplaatst naar de parkeergarage Paardenveld. In 1989 kocht Staffhorst 'Pand Vinke' (Vredenburg 40). Momenteel is van het concern alleen nog de winkel in de parkeergarage over)
- "Korenschoof verdwijnt". In: Utrechts Nieuwsblad, 19-12-1977. (Er is op versnelde sloop aangdrongen van de al jaren leegstaande meelfabriek "De Korenschoof" omdat het gebouw gevaarlijk is voor kinderen )